Onu ilk dəfə keçən ilin aprel ayında Qobu kəndinin baba və nəvə olan iki şəhidinin – baba gizir Hüseynov Gülverdi Ağahüseyn oğlu ( 25.02.1951- 26.01.1992), nəvə çavuş Qasımov Gülverdi Abil oğlunun (15.11.1997 – 26.10.2020) xatirəsinə inşa edilmiş bulaq kompleksinin açılışında tanıdım.
Yorğun, xəstəhal gprünən, nurlu siması olan bu insan yaşından çox böyük görünürdü. Bunun səbəbini isə 1 ildən sonra biləcəkdim. Haqqında danışdığım bu insan Qobu kənd sakini, təqaüddə olan müəllim, xeyriyyəçi Məmmədov Ağasəlim Abdulkərim oğludur. Ağasəlim müəllimin evində, çay süfrəsi arxasında səmimi söhbət edirik. – Ağasəlim müəllim, zəhmət olmasa özünüzü oxucuya daha yaxından tanıtdırın. – Mən 1951-ci il sentyabrın 30-da Qobu kəndində anadan olmuşam. Atam Abduıkərim kolxozçu, anam Gülsüm isə evdar qadın olub.
– Ağasəlim müəllim, siz pedoqoji fəaliyyətinizə harda başlamısınız?
Gülümsəyir: – Bayaq qeyd etdiyim kimi anamın çox nurlu çöhrəsi, ürəklərə sirayət edən görkəmi var idi. Kənd əhli ona “Fatimeyi Zəhra qismində bir xanım” deyirdi. O vaxt mənim təyinatımı rayonlardan birinə vermişdilər. Anamla xalq maarif naziri ( Təhsil nazirliyi o zaman xalq maarif nazirliyi adlanırdı) Mehdi Mehdizadənin qəbuluna getdik. Mehdi müəllim anamı görən kimi qeyri-ixtiyari ayağa durdu və anama: – Ana, nə qulluğun var? – Mənim oğlumu Abşerona yaz. Gülümsəyir. Beləliklə mənim təyinatımı Altıağaca verďilər. ( O zaman Altıağac və ətraf qəsəbələr Abşeron rayonunun nəzdində idi.) 9 ay- bir tədris ili Altıağacda işlədim. Yol uzaq idi, 120 km aralı məsafədə idi. Odur ki, Altıağacda qalmalı olurdum, 3 aydan bir kəndə gəlirdim. Altıağaca gedəndə Şurabaddan keçirdim. Ora nisbətən yaxın idi, 60 km uzaqlıqda idi. Hər dəfə deyirdim ki, ” Nə olaydı heç olmasa Şurabadda işləyəydim, yol yaxın olaydı.” Elə oldu ki, o biri ili Şurabadda kimya müəllimi yeri boşaldı və mən orda işləməyə başladım. Müəllimlik fəaliyyətimin çox hissəsi Şurabadda keçib. Düz 20 il burda çalışmışam.Sonra Xızı rayonu ilə Abşeron rayonu ayrıldı və mən Qobuda 1 saylı məktəbdə işlədim. Amma səhhətimlə əlaqədar burda az 5-6 il işlədim. Gözlərimdə problem yatandı, demək olar ki, gözlərim açılmırdı. Doktor Cahid Şahbazov əməliyyat edib vətər saldı və səhhətimlə əlaqədar təqaüdə çıxdım.
– Xeyriyyəçiliklə nə vaxtdan məşgulsunuz?
– Lap cavanlıqdan, müəllimlik fəaliyyətimdən çox qabaq.O zaman pullarımı yığardım bir 100 manat düzələn kimi ( gülür) deyırdim: ” Ay Allah, kimin ehtiyacı var gələydi, istəyəydi bu pulu ona verərdim”
Bilirsiniz necədir? Mən etdiklərimdən və yaş təcrübəmdən əsaslanaraq əminliklə deyirəm ki, insan nə qədər çox yardımlaşarsa, ehtiyacı olana əl tutarsa Allah adamın həm səhhətinə, həm malına on qat bərəkət verir. Bildiyiniz kimi bizim ərzaq mağazamız var. İnanın, maşallah, Allah ruzimizi başımızdan tökür. Biz də özümüzə borc bilirik ki, malımızı Allah yolunda xərcləyək. – Neçə övladınız var? Sizcə gələcəkdə övladlarınız sizin xeyriyyəçilik missiyanızı davam etdirəcəklərmi? – 4 övladım var, 2 qız, 2 oğlan. İndi də kiçik oğlum Fariz hər işdə mənə dəstəkdir. Mən 280 manat təqaüdlə nə edə bilərəmki? Mağaza oğlum Farizindir və o sevə-sevə hər şeydə yardım edir. – Ağasəlim müəllim, baba və nəvə olan şəhidlər, hər iki Gülverdinin xatirəsinə bulaq tikdirmidiniz. Necə oldu bu qərarı aldınız? – Bir gün nəvəm Xanım, o zaman birinci sinifdə oxuyurdu, dedi ki, baba gəl bulaq şəkli çəkək. Mən rəsmi çəkdim, Xanımsa bulağın bir tərəfinə Azərbaycan bayrağının, bir tərəfinə isə Türkiyə bayrağının rəsmini çəkdi. Düzü nə vaxt idi ürəyimdən Gülverdinin adına bulaq tikdirmək keçirdi. Elə həmən evdə də məsləhətləşdim. Hamı alqışladı və razılıq verdi. Sonra şəhidin ailəsindən icazə aldım. Onlarda məmnuniyyətlərini bildirdilər. Yanvarın 11-də tikintiyə başladıq. Düz 75 gün müddətinə tikildi. Bir stulum var, onu da götürüb bir divar dibinə qoyub otururdum orda işə nəzarət edirdim. Nəzarət olmasa iş getməz. Qonşular sağ olsunlar gəlirdilər, biri deyirdi “ay müəllim adyal gətirək”, biri deyirdi ” ay müəllim, çay gətirək”. Beləcə 75 günə bulaq tikilib hazır oldu.

O vaxtdan düz 7 aydır ki, axşamlar bu möhtəşəm ifadə işıq saçır. Bu da şəhidimizə mövlud hədiyyəsi idi
– Gələcəkdə görəcəyim işlərdən ən böyük arzum kəndin küçələrinin işıqlandırılmasıdır. Mən dünyagörmüş insanam. Bayaq da qeyd etdim Allah yolunda görülən xeyir iş əvəzsiz qalmır. Atalar gözəl deyib ” Çörəyin birini özün ye, birini də Allah yolunda ver” Hər kəs biri birinə əl tutsa ehtiyac sahibi də qalmaz. Biz malımızla, pulumuzla imtahandayıq. Allahın bizə verdiyi ruzidən Allahın bəndələrinə də əl tutmağı bacarmallyıq. Son olaraq isə başda prezident İlham Əliyev olmaqla bütün xalqıma sağlam can, əmin-amanlıq arzulayıram. Allah Ali Baş Komandanı və Ordumuzu qorusun.
Turanxeber.az Lalə Cavadqızı Bakı